Ο πειρασμός

Κάθε πειρασμός ορίζεται από την συγκυρία. Είναι μοναδικός και ειλικρινής. Γνωρίζεις εξαρχής πως αν βουτήξεις μέσα του, μαζί με την απόλαυση προετοιμάσου και για τις συνέπειες. Τις οποίες όμως η δική μας στάση τις διαμορφώνει. Δεν είναι απαραίτητα εφιαλτικές. Μπορεί να είναι ωφελιμιστικές. Εξαρτάται από την διαχείριση.

Ο πειρασμός δεν παίζει σε μονόπρακτο. Ούτε και σε θίασο, γιατί εκεί μπορεί να είναι ανεξέλεγκτος. Ο πειρασμός περπατάει σε μονόδρομο. Δεν πάει σε αντίθετο ρεύμα γιατί μπορεί να αποβεί μοιραίος εις βάρος άλλων. Η απόλαυση του θα επέλθει μόνο αν προσφέρει απλόχερα πρωτόγνωρα και θετικά συναισθήματα. Αν είναι πικρός ή άδικος για κάποιους γίνεται αδίκημα.

Δύσκολο να αντισταθείς και πολλές φορές άνοστο να το κάνεις ακόμη κι αν μπορείς. Δικαίως ίσως το μετανιώσεις, αρκεί να ξέρεις να τον κουμαντάρεις. Αν του γυρίσεις την πλάτη, είναι πιθανόν να μην επιστρέψει ξανά. Αν άτσαλα τον αντιμετωπίσεις, θα φύγει άδοξα. Προ εκπλήξεως ίσως σε πιάσει, μα μην το πολύ σκεφτείς, απλά δες καθαρά τι πίσω του σέρνει. Σεβάσου τον, χωρίς να τον ξεγελάσεις. Πρόσεχε μην τον πιεις μονορούφι. Καλύτερα άσε στον πάτο κάτι να περισσέψει. Έτσι κι αλλιώς από την πρώτη γουλιά, γεύεσαι την υφή του.

Κι αν εγωιστικά τον εκμεταλλεύτηκες σε πλάτες άλλων, να είσαι σωστός όταν τίμια, καθαρά χέρια από παράθυρα σε υποδεικνύουν να το παραδεχτείς. Κι αν το όνομα σου γραμμένο δεις, άσε την γόμα κάτω. Σκέψου πως μάλλον το παράκανες και πάτησες επι πτωμάτων. Είναι λογικό ο πειρασμός να μας αφυπνίσει. Να μας γλυκάνει. Μα κάποιοι είναι ανίκανοι να τρώνε ζάχαρη γιατί είτε υπερβαίνουν τα όρια είτε αγνοούν με τι να τη συνδυάσουν…